"Mijn mama is een kunstenaar."
Er heersen nogal wat patriarchistische overtuigingen rond kunst en moederschap. Zoals in dit artikel wordt verkondigd, is het samengaan van beide nog geen evidentie voor elke kunstenares.
"Vorig jaar verklaarde Marina Abramović in Der Tagesspiegel drie abortussen te hebben gehad, omdat moeder worden ‘een ramp’ voor haar werk zou zijn geweest. ‘Naar mijn idee [is moederschap] de reden dat vrouwen niet net zo succesvol zijn als mannen in de kunstwereld’, stelde Abramović. ‘Er zijn genoeg getalenteerde vrouwen. Waarom bezetten mannen de belangrijke posities? Simpel. Liefde, familie, kinderen; een vrouw wil dat niet allemaal opofferen.’ Soortgelijke uitspraken deed Tracey Emin in 2014 in The Independent: ‘Ik denk niet dat ik werk zou maken [als ik een moeder was]. Ik zou honderd procent moeder zijn of honderd procent kunstenaar.’"
Gelukkig heb ik zelf nooit overwogen mijn prachtige zoon zijn bestaan te ontzeggen, in het idee anders geen kunstenaarsbestaan te kunnen leven of mijn kunst te moeten opgeven om een 'goede' moeder te zijn. Al kan ik er soms inkomen.
Zo kan je geen dagenlang enkel schilderen, schrijven, drinken, uitgaan en het "alternatieve leven" dat de samenleving ziet van een kunstenaar gaan leven. Je dient een redelijk braaf, evenwichtig leven te leiden, met gezonde voeding en een zekere structuur en ritme in je dag. Emotionele uitbarstingen zijn nogal schadelijk voor de ontwikkeling, dus die proberen we ook tot het minimum te beperken.
Mijn atelier wordt met mijn zoon gedeeld, want ik wil ook zijn kunstzinnige capaciteiten stimuleren. Zo hebben we allebei een art-journal en werken we daar vaak samen in.
Een blanko notebook om af en toe in te werken, knippen, plakken, schilderen, over wat we meemaakten, of leerden of gewoon zomaar. Daarin zijn fouten toegestaan, gaat het niet om het resultaat maar is spelen en plezier maken het belangrijkste doel.
En nee, hij legt mijn spullen niet altijd terug waar ik ze heb achtergelaten, wat voor de nodige frustraties zorgt. Af en toe gaat hij mijn atelier in, terwijl ik moet werken aan iets wat echt geen ruimte laat voor fouten. Ik wil me dan volledig kunnen concentreren op wat ik schilder en ik heb dan innerlijk géén bandbreedte voor mijn kind naast me in het atelier. Doorheen de tijd leerde ik dat momenten waarop ik iets nieuws start, of echt in concentratie wil verder werken geen bijster goede momenten zijn om samen met mijn zoon het atelier in te trekken. Als ik dan wil werken doe ik dat beter als hij slaapt of op school is. Lastig uiteraard, als je wilt voortdoen. Wat wél werkt is een proces dat al goed in flow is, en waar hij gewoon op kan inpikken. Zo maakte hij ook zijn eigen interpretatie van mijn doeken "Conversations with the universe".
Soms laat ik Wolf ook alleen aan het werk, als ik zelf andere dingen moet doen zoals rekeningen betalen, of koken. Wat dan soms ook frustratie oplevert enerzijds (ten slotte wil ik òòk graag in mijn atelier werken), en trots anderzijds. Zo had Wolf overlaatst een groot canvas van me gekregen en er een prachtwerk van gemaakt met acrylverf! Trots druipt dan van hem af.. (en van mij, ahum, ook)
De schaduwzijde is dat hij mijn atelier tot en met de vloer en zijn broek mee vol schildert, en dat dus niet uit te wassen is. Dan is er kwaadheid, meteen erna schuldgevoel.. want tja, ik had als mama zélf aangereikt wat er was, dus compleet fout me kwaad te maken op hem. Zodoende leer ik dat acrylverf en een kind van 9 toch nog niet de beste combo zijn. Een paar dagen later rijden we dan samen Gent in om grote bussen plakkaatverf te kopen, perfect met water en zeep uit te wassen.
"Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up." - Pablo Picasso
Als ongelofelijk lichtpunt, mijn kind schenkt me met regelmaat inspiratie. Beginnend in mijn buik! Tijdens de zwangerschap was er een enorme flow aan inspiratie voor schilderijen die door me heen vloeide. Montsalvache is daar zeker een voorbeeld van.
Maar ook hoe Wolf naar oude meesters kijkt bijvoorbeeld, opent mijn eigen blik. Zo hebben we hier zijn interpretatie van de Madonna van Raphaël, die ik samen met hem verder uitwerkte.
Met Wolfgang musea bezoeken is ook echt heerlijk! Daarvan vind je soms sneakpeaks terug op mijn instagramaccount. Zijn kijk is zo onbevangen en vreugdevol dat je hele achtergrond aan kunstgeschiedenis er bij in 't niet valt.
Al bij al valt dat dus wel mee, die moederrevolutie in de kunst. Wie écht creatief is, weet daar een mouw aan te passen.
