Blueprint - orgasmic manifesting

Vandaag is een grijze dag. Een waar regensluiers tegen je aanplakken, je adem dampt en het klamme koude gevoel doorheen winterjas en huid in je botten lijkt te sluipen. Zuchtend kijk ik uit het raam. De takken van de treurwilg hangen eenzaam naar beneden, verlangend naar een bladerdek om haar weer dat speelse gevoel te geven van flirten met zonlicht.

Mijn hoofd is al even wazig als de lucht. Het werkt niet in logica, maar in wolkflarden. Een flard herinnering aan een taak op mijn to-do lijst. Een vaag gevoel van vergeten.

Mistdruppels van onzekerheid of ik niet iets belangrijks aan het uitstellen ben.

Net als een kind dat met zijn neus en voorhoofd tegen de ruit geduwd zit te verlangen naar ‘iets’, niet wetende wat dat iets dan eigenlijk moet zijn.

In mijn atelier wacht mijn doek op me. Waardig gesierd in blauw en goud staat ze op mijn schildersezel in de ruimte te stralen als een koningin op haar troon. Ik weet heel goed dat ik er best naar toe zou gaan, me verontschuldigen voor mijn eeuwige uitstelgedrag en start. Ik zie innerlijk hoe ik dan het water in de bokalen ververs, mijn penselen streel, me naar haar toe beweeg en haar voorzichtig aanraak met de vraag om toestemming verder te schilderen. Op dit moment is mijn canvas in een betere staat van zijn als ikzelf. Zij verlangt niet, zij is. Zij hoopt niet dat ik haar verder afwerk, zij weet dat dit zal gebeuren. Zij eist niet, ze lonkt, zodat je zin krijgt haar wensen te vervullen. Zonder roepen, stampvoeten of ook maar de minste hint van drama. Ik ben quasi jaloers op de vanzelfsprekende waarde dat mijn schilderwerk in haar wezen draagt. Al reflecteert zij, net als al mijn kunstwerken dit steeds weer doen, een stukje van mijn ziel. In haar abstractie geeft ze mijn potentieel weer; wie ik in essentie ben, bevrijd van innerlijke weerstand. Als er iets als een blauwdruk bestaat van wie ik ben, vermoed ik dat zij dit weergeeft. Ontroerd bedenk ik dat ze ook letterlijk gehuld is in helder blauw. Gekroond met goud en zacht roze.

Een brede glimlach komt op als ik bedenk waar mijn inspiratie ontstond om dit doek te schilderen. Stoutmoedig zal ik haar daarom niet tot ‘blueprint’ betitelen, maar ‘orgasmic manifesting’. In de blauwdruk van mijn ziel is vreugdevolle ecstase als vanzelfsprekend aanwezig. Zonder nood aan een ander, puur op ademhaling, kan ik de kosmische energie in mijn lichaam bundelen tot de volledige ervaring van vervulling. Sensualiteit, kracht en focus zijn intens aanwezig. Elke keer als ik mijn doek met een penseelstreek verrijk, versterk ik mijn verbinding tot dit deel in mezelf, creëer ik ruimte om het in mijn leven plaats te nemen. Zou het, als ik het doek afwerk, ook in mij voltooid zijn? Zijn alle weerstanden dan voor eens en altijd weg?

Mijn intuïtie glimlacht en schudt ontkennend. Ik kijk haar vragend aan. Ze zet een stapje dichter en antwoordt:

- detail doek bij kunstlicht -

“Neen. Maar het zal werken als een herinnering om hier telkens naar terug te keren. Dit zal je aanzetten tot de shift op deze plek in jezelf te gaan staan. Die is er altijd. Nu, morgen, eender wanneer. Vrijheid is geen te verwerven iets. Het is geen veldslag of bergtop om te beklimmen. Het is er als een punt in het heelal, waar je op focust. Je kiest om op dat punt te gaan staan, het te zijn en van daaruit te bewegen.”

Ik knik. Mijn blik dwaalt terug naar het grauwe landschap buiten. “Je hebt gelijk.” zeg ik.

Met hernieuwde energie en vreugde voel ik de goesting tot schilderen door me heen stromen. Mijn doek krijgt zo dadelijk haar zin. In de wetenschap dat zij mij spiegelt, ik uiteindelijk zeker en vast ook. Een glimlach fonkelt door mijn wezen.